اما اینکه چطور شد یاد کاسه افتادم، به این ضرب المثل طلایی در ذهنم بر می گردد. ” کاسه صبر کسی لبریز شدن”  در حقیقت بهانه شروع گزارشم لبریز شدن کاسه صبر مردم در مقابل شهریه های فوق سنگین مدارس غیر دولتی بود. شهریه هایی که برای امثال من باور کردنش سخت است. به گفته مدیرکل مدارس غیردولتی وزارت آموزش و پرورش، کمترین میزان شهریه در دوره ابتدایی در سال جاری در شهر تهران دو میلیون و ۲۲ هزار تومان و بیشترین میزان پنج میلیون و ۵۹۵ هزار تومان است. البته این ظاهر ماجراست و اگر کمی نقطه سنج باشید، به راحتی می توانید پی به رابطه معکوس بین گفته ها و دستورالعمل های آموزش و پرورش با عوامل اجرایی و مدیران مدارس را دریابید. حال چه مدارس دولتی و چه مدارس غیر دولتی. مثلا زمانی که مسئولان آموزش و پرورش می گویند، پرداخت هزینه ثبت نام در مدارس دولتی اجباری نیست، آن موقع صددرصد بدانید، هزینه ثبت نام را مجبورید، پرداخت کنید، یا وقتی می گویند، نرخ مصوب شهریه مدارس غیر دولتی اعلام شده، در حقیقت منظورشان فقط تصویب میزان شهریه است و کابرد دیگری ندارد. با این وصف منطقی تر این است که شهریه مصوب آموزش و پرورش را در عددی دیگر ضرب کنیم، چرا که در عمل شاهد نرخ هایی بالاتر از میزان اعلام شده توسط این وزارت هستیم. و این تازه زمانی که وارد فاز اجرایی ثبت نام می شوی، صدای کاسه کوزه های شکسته به گوش می رسد. در یک طرف مسئولان مدارس غیر انتفاعی را می بینی که  کاسه چه کنم، چه کنم در دست گرفته اند و در طرف دیگر والدینی را می بینی که کاسه و کوزه شان به هم ریخته است و مبلغ دریافتی مدارس با حساب، کتابشان که با استناد به نرخ مصوب بود، اصلا نمی خواند. تازه اینجاست که می فهمی کاسه ای زیر نیم کاسه پنهان است و دست مدیران مدارس غیر دولتی برای دریافت مبالغ بیشتر بسیار گشاد است و سیری ناپذیر.

به گفته مدیرکل مدارس غیردولتی وزارت آموزش و پرورش، مبنای تعیین شهریه مدارس غیر دولتی براساس هفت شاخص سطوح آموزشی و پرورشی، برنامه سال تحصیلی، فعالیت‌های فوق برنامه، فضای فیزیکی، تجهیزات و نرخ تورم است و همین شاخص ها نه تنها در زمان ثبت نام اعمال می شوند، بلکه حین تحصیل نیز یک به یک بهانه ای برای دریافت پول از والدین می شوند. در اصل نحوه دریافت شهریه و میزان آن همگی بستگی به تصمیم مدیران مدارس غیر انتفاعی دارد و در حالی که نرخ دریافتی در برخی از مدارس غیرانتفاعی بیداد می کند، مدیران امر در رابطه با دریافت هزینه های هنگفت این مدارس ، همگی اجرای طرح های  فوق برنامه را مطرح می کنند.  برگزاری جشن های مناسبتی برای کودکان، گردش های یکروزه و کلاس های فوق برنامه توجیح مناسبی برای کندن پول از جیب مردم هستند و خوشبختانه مغایرتی با نرخ مصوب وزارت آموزش و پرورش ندارند.

اما مسأله ای که نمی توان به راحتی از کنارش رد شد، این است که آیا تمام مدارس غیر انتفاعی، به فراخور شهریه دریافتی شان، به محصلان ارائه خدمات می کنند یا نه؟! بی انصافی است اگر نگوییم، بعضی از این مدارس واقعا در حد عالی به تربیت اخلاقی و درسی بچه ها می پردازند، اما همیشه هم اینطور نیست. کم نیستند مدارس غیر انتفاعی که تعداد دانش آموزان کلاس هایشان با مدارس دولتی برابری می کند، و نحوه تدریس شان هم چندان توفیری با مدارس دولتی ندارد، به عبارتی بعد از کلی صرف هزینه والدین می بینند، آش همان آش است و کاسه همان کاسه!  و علیرغم تأکید مدیران مدارس بر استعداد دانش آموز وگرفتن تست هوش از آن ها، متاسفانه مشاهده می شود، میزان سبک- سنگینی جیب پدر، تعیین کننده ضریب هوشی فرزند است و به تناسب انتقال پول از جیب پدر به جیب مدیر، نمرات درسی دانش آموزان متغیر خواهد بود.

و اینجاست که رسانه ها، همان کاسه های داغ تر از آش، پا به میدان می گذارند و تلاش بیهوده خود را برای برقراری عدالت تحصیلی در جامعه به کار می گیرند. عدالتی که اگر بود، آموزش های ویژه مدارس غیر انتفاعی تنها شامل بچه مایه دارها نمی شد و حدأقل فرزندان  اقشار متوسط جامعه هم می توانستند، فرزندانشان را در این مدارس ثبت نام کنند. تکلیف اقشار ضعیف هم که کاملا مشخص است. و میزان شکاف طبقاتی در اینجا کاملا دیده می شود. در حالی که در همین تبریز خودمان خیلی از والدین لنگ هزینه های جاری مدارس دولتی هستند، برخی ها  بعد از تولد فرزنداشان از چند سال قبل برای دلبندشان در مدرسه غیر دولتی ایکس جا رزرو می کنند. کاش حدأقل یکی پیدا می شد، کاسه کوزه بعضی از مدیران فرصت طلب مدارس غیر انتفاعی را جمع می کرد.

منبع: نصر نیوز