تا مرا دید سرش را پایین انداخت! معلوم نیست که روزانه چندین ده یا صدبار از جهت شرمندگی که از رنگ رخسارش معلوم بود، سرش را خم می کرد تا نبینندش!

او را به خوبی به یاد می آورم ولی باورم نمی شد که وی نیز مرا به یاد آورد، چرا که سالانه این استاد پیر با صدها دانش آموز با خصوصیات و فرهنگهای متفاوت دست و پنجه نرم می کرد.

بله من او را می شناسم، همانکه سی سال در بدنه آموزش و پرورش خدمت کرده و هزاران نفر را دکتر، مهندس، وکیل، نماینده، فرماندار، استاندار و ... کرده بود و حال خود مشغول شغلی بود که با هر بار دیدن شاگردهای قدیمش سرش را پایین می انداخت! 

نمی دانم مشکلش چی بود و یا چرا به این کار اقدام می کند اما خوب می دانم که مراقب اطراف بود تا با دیدن آشنایی سرش را پایین بیاندازد!

بله این اوصاف کسی است که روزگاری معلم من و هزاران نفر از جوانان شهری به بزرگی ارومیه است. فردی که مثل شمع سوخت و پروانه وار دور شاگردانش چرخید تا علم را به فرزندان میهنش بیاموزد، تا معلم نام گیرد و مزدش وزن کشی در کنار خیابان باشد!

معلمی که امروز بعد از بازنشستگی، ترازویی دیجیتالی خریده و برای رفع نیازهای خویش در خیابان امام خمینی(ره) ارومیه وزن شهروندانش را می سنجد و یاد روزهایی می افتد که شاگردانش را برای تحویل گرفتن آینده مملکت می سنجید!

بله این همان معلم من بود که دیدم، معلمی که می گفت علم بهتر است یا ثروت؟ و وقتی یکی از شاگردان ثروت را برمی گزید، با هزار و یک دلیل می خواست وی را توجیه و بر اهمیت علم و درس تأکید کند اما باید اکنون این سؤال را از وی پرسید؟

این معلم من است، همان معلمی که می پرسید، علم بهتر است یا ثروت؟ و خودش جوابش را می داد: فرزندانم قطعاً علم.

پ.ن: عکس تزئینی است و از دیگر سایتها اخذ شده است.