اين روستا از شمال و مشرق به خط راه آهن، از جنوب غربي به باروج، از جنوب به اربطان و از شمال غربي به تازه كند آخوند و ليوار و از جنوب شرقي به مرند محدود مي شود. نام اين روستا به علت شباهت تلفظي با روستاي گلجار بخش مركزي مرند اشتباه گرفته مي شود. طول دورة يخبندان 120 روز كه از آذرماه شروع، و در فروردين ماه پايان مي يابد. ميزان بارش سالانه آن 250 ميلي متر باران و يك متر برف است. مقدار اراضي آبي 400 هكتار و اراضي ديم آن 100 هكتار است. در اين روستا دو قنات قديمي به نامهاي بيوك و شور وجود داشته است. ارتباط اين روستا با يامچي از طريق اربطان مي باشد. * نام اين روستا از دو كلمه گل و عذار تشكيل شده است. عذار در لغت به معناي چهره مي باشد. زندگینامه تنها شهید روستا

منبع :  سایت یامچی

---

تاریخ یام : دورة غازان خان

اشاره :آنچه می خوانید مقاله پژوهشی انجام یافته در دهه 70 درباره تاریخ یام در دوره غازان خان است.نکات ارزشمندی از مطالب آن درباره تاریخ یام و یامچی قابل استخراج است.امید دارم مورد استفاده واقع بشود.چون تایپ این متن سالها پیش صورت گرفته است اگر در متن

سيستم مورد توصيف ماركوپولو درباره یام ها، در مورد ايلخانان ايراني كه در حدود 1295 هـ.ق اسلام آوردند و هرگونه نشان وابستگي به خان بزرگ را در خانباليخ از خود زدودند، نيز مصداق داشت. به هر روي، در برخي زمانها و مكانها سراسر اين نظام از كار مي افتاد تا اينكه غازان خان به حكومت رسيد. از جمله اصلاحات او اصلاح و تقويت سيستم اطلاع رساني در ايران (يام) بوده است.

چگونگي اين اصلاحات و دلايل آنرا خواجه رشيدالدين فضل الله در كتاب تاريخ مبارك غازاني در حكايت هجوم از قسمت سوم كتاب به تفصيل بيان كرده است. به جهت نثر دشوار كتاب ترجيح دادم كه آنرا با نثر امروزي با تغييرات و تفاسيذ مربوطه بيان كنم.

* پادشاهان به فرستادن سفر (ايلچي) و نامه به اطراف نياز دارند و بواسطه آنها اخبار سلامتي، هديه ها، تحفه ها و اخبار لشگري و كشوري فرستاده مي شده است. به اين جهت در يك سال چند بار در خاطر انجام امور مذكور به فرستادن سفير (ايلچي) و قاصد نيازمند بودند. ولي متاسفانه كار از كنترل خارج شده بود، به نحويكه افراد ديگري نيز مانند شاهزادگان، اميران و شحنگان ولايت ها براي كارهاي نه چندان زيادتر به نظر مي رسيد و حتي اگر در هر يام 5 هزار اسب هم موجود بود كفايت نمي كرد. 

به اين جهت آنها اسب هاي مسافران ديگر را به زور مي گرفتند و آنها را بر سر راه ول مي كردند به علت تعداد زياد سفيران حتي عده اي از رهزنان نيز خود را به شكل سفير در آورده بودند و بر سر راه آمده مي گفتند كه سفير هستيم و اسب هاي آنها را مي گرفتند. كار به جايي رسيد كه هر آن كسي كه تيغ و قدرت زيادي داشت اسب هاي زيادي مي گرفت. دزدان گاهي پايزه سفيران را كه نوغي نشانه دولتي محسوب مي شد و بواسطة آن شناخته مي شدند مي دزديدند و با اين آرم دولتي بر سر راهها با حيله گري و مكر به بهانه سفير بودن، كاروانيان را غارت مي كردند. سفيران به اسب و علوفه قانع نبودند و انواع دردسرها را براي مردم بوجود مي آوردند. آنها مال، لباس، و هر چه را كه مي ديدند مي گرفتند. آنها اسب هاي غارت شده را مي فروختند. در ده ها علوفه به غارت برده و مي فروختند. بر اين اساس تعداد سفيران بسيار زياد بود و به چند هزار در يك سال بالغ مي شدند. چون تعداد سفيران زياد بود و پايزه آنها گاهي به غارت مي رفت و تشخيص سفيران واقعي براي حكام، روسا، مردم و مسئولين يام (يامجيان) بسيار مشكل بود. به اين جهت اعتبار آنها از بين رفته بود. در هر يام حدود 500 اسب نگهداري مي شد. مسئول نگهداري اين اسب ها يامجيان (يامچيان) بودند و در صورت كوتاهي در امور يام مورد بازخواست قرار مي گرفتند. در هر شهري مخارج زيادي صرف مخارج يام و تأمين معاش سفيران مي شد. اين مبالغ هنگفت توسط حاكم هر ولايت از رعيت گرفته مي شد. اين نوع ماليات توسط برخي از حاكمان در كارهاي ديگر خرج مي شد. مخارجي كه براي سفيران در نظر گرفته مي شد كافي نبود. حواله سهميه علوفه يام، توسط حكمي به مسئول مهر فرامين دولتي (تمغماچي) داده مي شد ولي چون اين سهميه كافي نبود؛ تمغاچي مجبور بود آفتابي نشود! به اين جهت در ميان سفيران منازعه پيش مي آمد و هر سفيري كه داراي قدرت بيشتري بود مبلغ سهميه را به خود اختصاص مي داد. با اين قدرت طلبي ها، آنها عده اي از اوباش را گرد خود جمع كرده بودند؛ برخي از آنها حدود 300 سوار را همراه خود مي بردند و برخي از آنها كه بسيار معروف بودند حتي 500 تا 1000 سوار با خود مي بردند. گاهي در يك شهر بيش از 200 سفير به ديوان مراجعه مي كردند حاكم مي گفت كه «پيام هر كس مهمتر است مقدم است» به اين جهت سفيرها با يكديگر منازعه مي كردند و آنكه پيروز مي شد مهلت مي يافت تا پيام خود را بدهد و حاكم در مقابل او را مورد لطف قرار مي داد. در آخر سال تمام سفرا، بدون آنكه كار خود را به درستي و كمال انجام داده باشند با صرف هزينه هاي هنگفت بر مي گشتند و انواع ضررها و زيانها بواسطه آنها بر حكومت وارد مي شد. به اين جهت غازان خان به فكر چاره افتاد.

اصلاحات غازان براي يام ها

او دستور مي دهد كه يام منفردي احداث كنند كه ايلچيان (سفيران) يارالتو براي كارهاي مهم مملكت به آنجا بروند و هيچ كس ديگر حق ندارد بر اسب هاي چاپار سوار شود تا به اين شيوه سفيران يارالتو شناخته شوند و زودتر به مقصد برسند. فرمان مكتوب غازان خان اين بود «در هرسه فرسنگ (18 كيلومتر) يك يام ايجاد كنند و حدود 15 اسب فربه در آن نگهداري كنند و در بعضي جاها كه اهميت كمتري دارد اين تعداد كم باشد. همچنين دستور داد تا نامه ها و احكام به خط و مهر دولتي نباشد؛ به هيچ سفيري اسبي داده نشود. سرپرستي هر يام به امير بزرگي داده شد. براي تأمين مخارج يام ها ماليات پاره اي از آباديها به آنها اختاص مي يافت. چنانكه اين ماليات اضافه بود. غازان گفت «به اين جهت اين وجوه به آنها داده مي شود كه ديگر مرتكب اشتباه نشوند و امور يام را مرتب نمايند».

مرز داران و اميران سرحدّات در مواقع ضروري براي اطلاع رساني اوضاع مرزها به يام ها پيك بايد مي فرستادند. نامه اين پيكها بايد داراي مهر التون تمغا مي بود. به هر امير مرز دار مهري داده شده بود تا بر بالاي نامه بزند و به اين شيوه مسئولين يام (اميران يامجي يا يامچي) قاصدان واقعي را بشناسند. بر سر نامه ها مبداء و مقصد حركت قاصد نوشته مي شد. چون در هر سه فرسنگ يام وجود داشت و در يك شبانه روز 60 فرينگ پيموده مي شد. خبرهاي فوري سه روزه و يا چهار روزه از خراسان به تبريز مي رسيد.

مزيت اصلاحات غازان در امور يام ها

به علت مشكلات مطرح شده غازان خان يامهاي ايالات را بر چيده در يامهاي ايالات در هر يام 500 اسب نگهداري مي كردند و اين كار نگهداري آنها را مشكل كرده بود. ولي با شيوه جديد تعداد يام ها افزايش ولي تعداد اسب ها و وسعت يام ها كاهش يافته بود.

علاوه بر آن نحوه تامين مخارج و كنترل امور بسيار بهبود يافته بود. علاوه بر آن غازان دستور داده بود كه به غير از او كسي حق فرستادن سفير را ندارد و براي افراد خاطي حكم زندان داده بود. علاوه بر آن دستور داده بود كه سفيران حق ندارند از رعيت علوفه بگيرند؛ به اين جهت مردم آنها را نمي شناختند و امكان سوء استفاده دزدها و راهزنان وجود نداشت پس راهها ايمني يافته بودند. ضمناً غازان خان دستور داد كه در شهر ايلچي خانه بسازند ايلچي خانه نوعي مهمان خانه مخصوص سفيران بوده است. به اين شيوه سفيران جرات نمي كردند مخارج اقامت خود در شهرها را بر دوش مردم بيندازند.