«داف یک حرفه زنانه است که چند سالی است در ایران باب شده. برای داف شدن شما نیازی به تحصیلات عالی دانشگاهی ندارید

 یک فوق دیپلم یا یک لیسانس کفایت می کند. احتمال اینکه شما با تحصیلات بالاتر از لیسانس داف شوید بشدت سقوط کرده و شیوعش در میان دانشجویان دکترا و پست داک نزدیک به صفر است. برای داف شدن شما باید زیاد فکر نکنید، اگر از شما پرسیدند مثلا باقر نصیر کیست یا فرق سازمان ملل با یا شورای امنیت چیست مثل گوسفند نگاه کنید. آخرین کتابی که خوانده اید ماکزیمم ترجمه گیتی خوشدل باشد. هفته ای دوبار کافی شاپ بروید، دوبار دانشگاه، دوبار رستوران، دو پارتی، دوبار کارواش ماشین و دوبار آرایشگاه.سالی دوبار موبایلتان را عوض کنید، دوبار دوست پسرتان را عوض کنید، دوبار با پدر و مادرتان قهر کنید. و هرگز به آینده خودتان و کشور خودتان فکر نکنید،و هر کس هم که از این لوس بازی ها در آورد به او نگاه عاقل اندرسفیه بیاندازید. و از همه مهمتر هرگز کار نکنید. پدر ومادرتان چشمشان چهارتا شما را پس انداخته اند حالا هم باید خرجتان را بدهند...»

«...یک چیزی را هم توضیح بدهم. موقعی که این را نوشتم می خواستم فقط یک تصویری از یک داف خدمت کمانگیر عزیز که در آستانه میانسالی هنوز نمی داند داف چیست ارایه بدهم. وگرنه خیلی شاخصهای دیگر هست که می شود به این لیست اضافه کرد. در عرصه اینترنت، مثلا احتمال اینکه یک داف در بالاترین باشد خیلی کمتر است تا در فرندفید. یا اینکه داف ها معمولا به چند کلاس زبان می روند، فرانسه، آلمانی، انگلیسی ولی بیش از یکی دوجمله از هیچ کدام بلد نیستند. داف ها به سفر داخلی غیر از شمال و کیش علاقه ندارند و معمولا دوبی را ترجیح می دهند. (و به نقل از آریو برزن:) دیگر مشخصات داف شدن یکی هم اینست که آمار تفریحگاه های آنتالیا و دوبی را بهتر از نام چهارتا از اماکن تاریخی و فرهنگی ایران بدانید.

 همچنین اگر به یک داف بگویید من از شجریان خوشم میاد مسلمن ابروهایش درهم میرود ولی اگر بگویید از این رپرهای سد تا یه غاز کشکی (امثال ساسی مانکن) گوش میدهم فوری گل از گلش میشکفد انگار که با استیو مک کویین روبرو شده»